Chris Marmenout

Video gevisualiseerde gedichten

Het kind dat ik nog even in mij draag

zal geen naam krijgen

straks snijden geoefende handen

de warme dood vakkundig weg

mijn lichaam uitgewoond

een leeggestroomde haven

wat rest nog

van een verzwegen verlies

niet eens een nummer

in een statistiek

alleen de schaduw

van een beertje op een bed

Zo open en bloot

heb ik de lucht nog nooit gezien
ongrijpbaar
tot achter de einder
de zee weerkaatst
tegen de witte huizen
gulzig likt de zon
de gevels schoon
oneindigheid waar ik wil blijven
een jongen gooit een
balletje tegen de muur
en loopt dan heen
de echo veert verloren
het huis is weer alleen

De laatste zeilers

de laatste zeilers
haasten zich de haven in
gerimpelde rust
het strand
een matte spiegel
voor het laatste rood
wij vouwen de tijd
en wachten
op het blauw van de nacht
een al te vaak vergeten
schemer
eenzaamheid
draagt vluchtig licht aan
roerloos ademen
nog een baken te ver

We liggen in onze lichamen

we liggen in onze lichamen
onstuimig de dood te bezweren
terwijl trams naar haltes rijden
landschappen verregenen
rivieren dichtslibben
en verstoppen de schaduwen
van de tedere angst in ons hoofd
uitbundig aan jouw geur geleund
neem ik de zon, o de zon
in mijn gladde huid

De einder is er niet

de einder is er niet
alleen een streepje niets
een strakgespannen blauw
waar zeilbootjes poseren
voor snelle schilders
een glimlach rimpelt even
de zoute wind
veegt tranen in je haar
je ziet de warmte niet
alleen het monotoon vertoon
van witte modellen
een eindweegs varen ver

Met een overvol schoteltje tederheid

met een overvol schoteltje tederheid
in je handen
loop je de tuin in
er zit iets voorzichtigs in je tred
alsof je nog verkennen wil
de aarde
de bomen
de net niet vertrapte denappel
zo denk ik dat je liefhebt
kijk
je morst verwondering
op het stugge gras

Terpsichore I

besneeuwd en ondergedoken ligt dit land
naast een slapende geliefde
die geurt naar overgave en rijpe vruchten
een hemelsblauw verlangen
in buigzame naakte bomen
er is geen later
alleen dit nu
een aaibare tijd
straks zullen we langzaam praten
alsof de uren dan langer
tussen onze handen liggen

Een hand op het blad

een hand op het blad
wil de vuurtoren vasthouden
zeilen tegen de wind
vers groen in een vers bewaren
eer anemonen
de woorden van tafel wuiven
maar zie,
zo buigzaam de tijd
als hengsten op de heuvel

Feniks

wat is er om je vrolijk te stemmen?
de verblindende saaiheid
van dit innig platvloerse land
met opgejaagd wild in het moeras
zo oeverloos als onverteld verdrieten ja – er is ook nog het feest van de leegte
wanneer je met ingebonden voeten moet koordlopen
in het terrarium van de koizal ik je behoeden voor de versnipperde tijd
en met jou een sarabande dansen
langs de zelfkant van het fluweel?

Köln Warszawa Moskva

een beetje witjes
lag je weggezakt
in de mosgroene pluche
van de Oost-West Express
wou je naar Kunowice of Smolensk?
ik zag alleen een glimp
van je vertwijfelde ogen
een plotse schok
trok het treinstel
in de prille lentezon
wagon z miejscami lezacymi
nog voor je iemand
worden kon
ben je herinnering

TERUG NAAR BOVEN